Füsun Özbilgen

Her ayın son günü, saat 19.55’de İKSV’nin yeni (eski ama yeni) binasının alt katındaKİ Salon’da sessiz bir kalabalık yerlerini alıyor. Salon balkonlar tıklım tıkış doluyor. Saat tam 20’de kapılar kapanıyor.

Veee...

Ubor Metenga ziyafeti başlıyor.

Niye şaşırdınız. Siz hiç Ubor Metenga yemediniz mi? Hani tabağın yanında haşlanmış sebzelerle garnite edilmiş... Hani fırında pişerken kızartılarak konyakla marine edilmiş, sonra bir güzel haşlanmış ve de testi içinde kuyuya sallanıp demlendirilmiş, sonra de permasan peynir tozu serpilmiş, yumurtaya bulanmış servis edilmiş... filan...

Haa haa, bakıyorum da, İKSV’nin yeni binasına, sadece üst kattaki restoranda yemek için gelenler, şimdi alt kata uğramadıkları ve Ubor Metenga ziyafetini kaçırdıkları için hayıflanmaya başladılar.
Ohh iyi oldu. Üzülsünler biraz. Üzülenler zaten Oğuz Atay yazınında yer alan ziyafetleri de kaçıranlardır. Nereden bilecekler Ubor Metenga’yı..

Can Yaıınevi’nin hazırlattığı Ubor Metenga’yı mideye indirmeyi kaçırdıkları için bence üzülsünler biraz. Sadece konyakla marine edilmiş et yemekle karın doymuyor ama. Biraz da ruhlarımızı doyuralım.. Nicedir unutulan, görsele ve sinemaya teslim olan edebiyatımız, Ubor Metenga buluşmaları ile capcanlı bir dönüş yaptı yaşamımıza..

Yemek filan yemiyoruz, merak etmeyin. Ubor Metenga yemek adı değil, tıkınmayı da anlatmıyor. Tıkınmayı kaçırmadınız ama çok daha önemli bir lezzeti kaçırdınız.

“Korkuyu Beklerken” hafif hafif tırlattığımız zaman böyle laflar ederiz işte. Şimdilerde de korkuyu bekliyoruz toplumca veee Ubor Metenga..

Yekta Kopan’ı n belagat gücünü NTV’de yayınlanan Gece Gündüz programından biliyorsunuz. Murat Gülsoy ile Ayfer Tunç da hiç aşağı kalmıyorlar. Yazmak ve konuşmak başkadır ve her iyi yazan iyi konuşamaz. Ancak bu üçlü çok güzel konuşuyor ve tartışıyorlar canım.

Öyküleri öylesine didikliyorlar ki, yazar duysa şaşırır. Yahu ben bunları da mı düşünüp yazmışım, demek neler neler tasarlamışım da haberim yoktu diye şaşar kalır. Bir tek öyküden kaç katman, dünya ve Türk edebiyatı ile kaç bağ, kaç çeşit anlam çıkarıyorlar bilemezsiniz. Seçilen öyküler de öyle keyifli ki.. İlk buluşmada Ahmet Hamdi Tanpınar’ın “Acıbadem’de Bir Köşk” öyküsü Salon’a yatırıldı.

Acıbadem, benim de 25 yıldır yaşadığım ve bahçe içindeki eski ahşap köşklerin birer birer nasıl apartman ve sitelere dönüştüğünü gözlemlediğim semt. Bu eski köşlerde geçen öyküyü Tanpınar’ın kaleminden izlemek ve tartışmaları dinlemek pek keyifli oldu benim için.

Köşkün emektarı Derviş isimli atın başına gelenler ile başladı tartışma. İronik irledelemelerle, dönemin teknoloji ile insan buluşmasını heyecanlı bir özlemle gerçekleştirmeye çalışan yalnız, hevesli ve beceriksiz Sani Bey didiklendi sonra. Daha doğrusu konuşmacılar, edebiyatçılar didiklediler ve öyküyü parçalayp birleştirdiler, katmanlarına ayırıp yeniden bütünleştirdiler. Bizler de keyifle izledik, ziyafet gibiydi. Ubor Metenga ziyafeti..

Haldun Taner ile ölümünden önceki son röportajı yapmıştım. Sanki öleceğini biliyormuş gibi, tüm kitaplarını evinde masanın üzerine hazırlamıştı. 3,5 saat süren upuzun bir söyleşi olmuştu. Cumhuriyet Gazetesi’nde yayınlanmıştı. İkinci toplantı Haldun Taner ‘in oyunu değil öyküsü üzerineydi.

Haldun Taner’in “Şişhane’ye Yağmur Yağıyor” öyküsü ve yine bir at, bu kez Kalender vardı masada. Sonra Artin Margusyan’ın dünyası, küreselleşmenin ayak seslerinin yansıdığı öykü. Taner’in Ermenice, Almanca’yı kullanımı, sadece Türk değil dünya edebiyatçısı olarak nitelenmesi. Yazarın interatkif bir başka öyküsü/yazını . Ayışığında Çalışkur’dan lezzetli alıntılar.

Ayy niye yazıyorum ki bunları. Böyle keyifler anlatılmaz, yaşanır. Size de gelin diyemeyeceğim. Çünkü taa karşıdan, Acıbadem’den koşa koşa gelip yetişiyorum ve ayakta kalmamak için üç gün önceden rezervasyon yaptırmak için mail’ler yağdırıyorum. Yine de son dakika ayakta kalmaktan zor kurtuluyorum.

Aman sakın gelmeyin. Bir de siz gelirseniz Salon’da yer kalmaz.. Acaba daha büyük salonlara mı taşımalı bu ‘hadise’yi. O zaman da bu samimi lezzet kalmaz diye korkarım.